De lastpost een veelstemmig verhaal Passie naar Matteus  
www.delastpost.nl
 
Go to the English part of this website

De lastpost

vuller
Blogjes & nieuws
Over deze passie 
Go to the English language pages The nuisance
Alle liederenNaar een submenu in deze website
In een notendop 
Auteurs 
Uitvoeringen:
- 2020: Dominicuskerk A'dam
- 2020: Erasmusgebouw
beide afgelast 
- 2019: Studentenkerk
- 2018: RU, "C"
- 2017: HAN, I/O-gebouw
- 2016: Huygensgebouw
- 2016: Ontmoetingskerk
- 2015: Erasmusgebouw
- 2014: Première
- meer ...
Documentaires
Publicaties
Projectkoor 
Project
Stichting
Steun de lastpost 
LastpostpostNaar een submenu in deze website 
PersinformatieNaar een submenu in deze website 
Contact & colofon 

 

 

 

... en Jezus blijft een lastpost.

 
Foto uit video; klik voor vergroting
Het begint met Begin dat ook door het publiek gezongen wordt. Later blijkt dat dat eigenlijk oefenen was voor Adieu - de graflegging.
   
 
Foto uit video; klik voor vergroting
De 'ijzeren stellage' staat  te wachten voor de geseling.
   
 
Foto uit video; klik voor vergroting
Het Gregoriaans Koor zingt vier gregoriaanse gezangen.

Publieksimpressie op de uitvoering in de Ontmoetingskerk, 2016

We waren wat aan de late kant. Maar een volle kerk zou het toch niet worden, zo was ons gezegd. Eenmaal in de kerkzaal van de Ontmoetingskerk werd ons al gauw duidelijk, dat onze laksheid bestraft zou worden met een staanplaats! Tenzij we het vriendelijke aanbod van de gastvrouw aannamen: een zitplaats tussen een Gregoriaans koor en een jongerenkoor!

We hoorden er niet thuis, maar we zaten er goed! En zo is het, wat mij betreft, twee uur lang gebleven: ik voelde me tijdens de hele happening niet thuis, maar ik zat er heel goed!

Waarom ik mij er niet thuis voelde?

Omdat er naar mijn idee niets klopte. Alles was net iets anders, dan ik van een kerkdienst/theatervoorstelling verwacht. In een kerk hoort toch alles ordelijk, eerbiedig en netjes te gaan! En van een theatervoorstelling mag je toch verwachten, dat expressie, stijl en decor getuigen van een strakke regie! En zeker als het gebodene de eerbiedwaardige naam "Passie" draagt en pretendeert het kernverhaal van Jezus' lijden en dood weer te geven.

Bij Passie denk ik aan de grote kerk in Apeldoorn, waarin wij als zestienjarige puber-seminarist ruim drie uur op harde houten banken stil en ingetogen zaten te kijken en luisteren naar de uitvoering van de Matteüspassie. De Passie heb ik bijna mijn hele verdere leven jaarlijks liturgisch 'gevierd' in de Goede Week, al of niet volgens uitgebreide kerkelijke voorschriften betreffende zang, gebeden en rituelen.

En nu zat ik daar op een Palmzondagmiddag te luisteren en kijken naar liefst 7 verschillende koren. Bijna bij verrassing ontdekte ik wát en wáár een koor zong. Ik hoorde om me heen fluisteren: "Nou moeten wij!"; piepend en krakend werd een ijzeren stellage met zangers naar voren gereden, en even later bleek mijn buurman aan de beurt te zijn om met een welluidende stem een eeuwenoud Gregoriaans gezang te vertolken. Op 5 meter afstand schoot telkens een klein groepje acteurs, een beetje zenuwachtig lachend, vanaf de zijkant het toneel op.

Nee, ik kreeg geen kans om mij thuis te voelen bij deze Passie. Het lukte mij niet om van een afstand rustig te kijken en te luisteren en te genieten. Integendeel: ik zat er middenin. Voortdurend werd ik uitgedaagd om méé te doen, méé te spelen, méé te zingen, op mijn manier, zonder de last van 'zo hoort het!' of 'zo moet het!' of 'zó hebben we dat altijd gedaan!'

Ik voelde mij niet thuis. Maar wat zat ik er goed!

Want, bedoeld of onbedoeld, ik heb nog nooit meegemaakt dat de Passie als voorstelling, als viering, als 'event' mij zozeer uit mijn gevestigde geloofszekerheid haalde en mij ertoe dwong om voortdurend zélf een plaats in te nemen! Míjn plaats in dat spannende verhaal op leven en dood, dat al 2000 jaar verteld wordt en nog steeds gebeurt!

Juist deze imperfecte manier van Passie spelen en zingen - met zeven koren en zoveel verschillende stemmen, met spelers en dirigenten en technici, allemaal onzeker maar allemaal 'begeesterd' - deed mij op een heel nieuwe manier ontdekken, dat het 'gepassioneerde' gebeuren van toen in Jeruzalem nog steeds doorgaat: nú, in journaal en krant, maar vooral in mijzelf. Telkens worden de rollen weer verdeeld. Was ik dit jaar misschien meer Pilatus, of Petrus, volgend jaar kan ik zomaar Maria Magdalena zijn of wie weet: een engel.

Hoe dan ook: de Passie blijft een spannend gebeuren. Want die Jezus van Nazareth blijft een lastpost. Iedere keer blijft Hij mij vragen: "En jij? Wie ben jij? Waar sta jij?"

Dit soort vragen bleven mij bezig houden. Zo werd de Stille Week een Goede Week.

Met dank aan de Lastpost! En aan iedereen die daarin een rol heeft gespeeld!

 

Frans van Schaik, maart 2016

 

Publicaties
Deze pagina is bijgewerkt op 18 mei 2016
© Willibrord Huisman,
Hendrik Jan Bosman,
Liesbeth Jansen,
2012-2020 en verder
Reacties? Vragen? Graag!
Deze website is permanent in ontwikkeling.